Przejście od gospodarki opartej na pracy i kapitale do gospodarki opartej na wiedzy, wymaga zapewnienia powszechnego dostępu do usług elektronicznych oraz nowoczesnych technologii informacyjnych i komunikacyjnych, a do tego niezbędne są inwestycje w infrastrukturę techniczną. Brak rozbudowy i modernizacji sieci telekomunikacyjnych kablowych i radiowych doprowadzi do wykluczenia całych obszarów, a opóźnienia w procesie inwestycyjnym spowodują, że Polska zamiast nadrabiać stracony dystans będzie go dodatkowo tracić. Inwestycje w infrastrukturę telekomunikacyjną są głównym tematem zorganizowanej 18. września przez Krajową Izbę Gospodarcza konferencji pt. „Inwestycje przyszłością telekomunikacji”. Konferencji towarzyszy także wyjazdowa sesja Sejmowej Komisji Infrastruktury. W trakcie spotkania zaprezentowany zostanie IV raport pt. "Inwestycje przyszłością rozwoju telekomunikacji" przygotowany przez Instytut Łączności – Państwowy Instytut Badawczy dla Krajowej Izby Gospodarczej. Raport będzie podsumowaniem dotychczasowych trzech opracowań. Pierwszy raport opracowany w grudniu 2007 r. pt. „Uwarunkowania rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej w Polsce” dotyczył analizy przewidywanych kierunków rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej w Polsce. Drugi raport opracowany w kwietniu 2008 r. pt. „Uwarunkowania prawne i regulacyjne rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej w Polsce” dotyczył analizy przepisów unijnych i polskich mających wpływ na inwestycje w infrastrukturę telekomunikacyjną oraz polityki regulacyjnej Komisji Europejskiej i administracji polskiej w zakresie inwestycji infrastrukturalnych. Trzeci raport opracowany w maju 2008 r. pt. „Oszacowanie kosztów inwestycji telekomunikacyjnych związanych z budową sieci następnej generacji NGN w Polsce” dotyczył oszacowania przybliżonych kosztów inwestycji telekomunikacyjnych związanych z budową sieci następnej generacji NGN w Polsce. Sektor usług komunikacyjnych i informatycznych został uznany w Unii Europejskiej za kluczowy dla rozwoju nowoczesnego społeczeństwa informacyjnego oraz dla wzrostu gospodarczego. Jego szczególna rola została potwierdzona m.in. w „Strategii Lizbońskiej” z 2000 r. oraz w komunikacie Komisji „i2010 – An European Information Society for growth and employment” z 2005r. Również w polskich dokumentach problem rozwoju społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej na wiedzy znajduje swoje odzwierciedlenie np. w dokumencie „ePolska. Plan działań na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego na lata 2001-2006”, czy też w „Narodowym Planie Rozwoju na lata 2007- 2013”. Jednak treści zawarte w tych dokumentach mają charakter ogólny i nie znajdują bezpośredniego przełożenia na działania organów państwowych oraz na procesy legislacyjne. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku dokumentów bardziej szczegółowych i prezentujących krótkookresową strategię rozwoju rynku telekomunikacyjnego (m.in. „Strategii Regulacyjnej Prezesa UKE na lata 2008-2010”), które są niewystarczające dla stymulowania inwestycji i konkurencji infrastrukturalnej. Z tego m.in. powodu strategiczna ocena gotowości Polski do transformacji z fazy społeczeństwa przemysłowego do fazy społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej na wiedzy wypada bardzo słabo. Zgodnie z rankingiem realizacji Strategii Lizbońskiej (LRR), w 2006 r. Polska zajmowała 25 miejsce na 27 krajów UE12. Polska wyprzedzała tylko dwa nowe kraje UE, Rumunię i Bułgarię. Inny przykład: zdolność do wykorzystania technologii ICT w Polsce, mierzona wskaźnikiem (NRI), jest również bardzo słaba. Według tego wskaźnika Polska znajduje się na 26 pozycji; wśród 27 krajów UE wyprzedzaliśmy tylko Bułgarię, a na świecie zajmowaliśmy 58 miejsce. Polska obecnie stoi przed analogicznym wyzwaniem przed jakim stała na początku lat 90-tych, dotyczącym konieczności rozbudowy i modernizacji infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym w szczególności infrastruktury przeznaczonej dla łączności stacjonarnej, która była wówczas przestarzała i o bardzo ograniczonym zasięgu (penetracja telefoniczna w 1989/90 tylko ok. 8,5 %). Obecnie podstawowym wyzwaniem jest umożliwienie powszechnego świadczenia usług szerokopasmowych. W przypadku telekomunikacyjnych sieci stacjonarnych konieczna jest budowa sieci następnej generacji NGN, a w przypadku sieci łączności mobilnej (komórkowych) konieczne jest dokończenie budowy sieci 3G (UMTS). W obecnym systemie prawnym można zaobserwować niespójność rozwiązań legislacyjnych m.in. w zakresie prawa ochrony środowiska, prawa budowlanego, zagospodarowania przestrzennego, prawa drogowego, prawa geodezyjnego i kartograficznego; również regulacje w prawie telekomunikacyjnym nie stwarzają warunków do inwestowania w rozwój i modernizacje sieci telekomunikacyjnych. Nieprecyzyjność aktów prawnych powoduje wydłużenie procedury uzyskiwania zezwoleń, opóźnienia, a często zahamowanie procesów inwestycyjnych. Podjęte decyzje w wielu krajach europejskich i na świecie dotyczące modernizacji lub budowy nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej – infrastruktury XXI – wieku skłaniają do stwierdzenia, że już najwyższy czas podjąć decyzje również w Polsce, a otoczenie prawne i regulacyjne zostało tak dostosowane, aby te decyzje mogły być podjęte jak najszybciej.